Πως δημιουργήθηκε το tango είναι άγνωστο. Αυτό που έχουμε είναι πληροφορίες σχετικά με την ιστορία της δημιουργίας της Αργεντινής ως χώρα. Από αυτά τα γεγονότα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να υποθέσουμε για την προέλευση του.
Το 1805 και το 1807, η Αγγλία προσπάθησε να εισβάλει στο Μπουένος Αϊρες, αλλά οι ντόπιοι κάτοικοι πολέμησαν σκληρά εναντίον της και κατάφεραν να την αναγκάσουν σε υποχώρηση, χωρίς να έχουν την βοήθεια του Ισπανικού στρατού που τους εγκατέλειψε. Το γεγονός αυτό ανύψωσε το ηθικό των κατοίκων και δημιούργησε ιδέες περί ελευθερίας, κάτι που ύστερα από ένα πόλεμο με την Ισπανία και έναν εμφύλιο πόλεμο έγινε πραγματικότητα. Η Δημοκρατία της Αργεντινής ενώθηκε την δεκαετία του 1860. Όλες οι ενδείξεις για την προέλευση του tango, αναφέρονται σε αυτήν την εποχή. Οι πρώτοι πρόεδροι της Αργεντινής προώθησαν τη μετανάστευση του ευρωπαϊκού εργατικού δυναμικού, νίκησαν τους αυτόχθονες πληθυσμούς που εξακολουθούσαν να ζητούν μέρος της Αργεντίνικης επικράτειας, ευνόησαν ένα οικονομικό μοντέλο παραγωγής και εξαγωγής γεωργικών αγαθών, σύμφωνα με τις ιδέες της Βρετανίας για τη διεθνή κατανομή εργασίας, και επένδυσαν στην τεχνολογία και την υποδομή που κατέστησε εφικτό το μοντέλο αυτό. Επίσης κατασκεύασαν ένα σύγχρονο λιμάνι στην περιοχή του Puerto Madero και ένα σιδηροδρομικό δίκτυο που μετέφερε ολόκληρη την παραγωγή ολόκληρης της χώρας σε αυτό το λιμάνι. Το Μπουένος Άιρες επωφελήθηκε πολύ από αυτές τις αλλαγές και αυξήθηκε εκθετικά. Μεταξύ 1871 και 1915, η Αργεντινή έλαβε 5 εκατομμύρια μετανάστες, κυρίως Ευρωπαίους. Σχεδόν όλοι τους παρέμειναν στο Μπουένος Άιρες. Το Μπουένος Άιρες, γνωστό εκείνη την εποχή ως "La Gran Aldea" ("Το Μεγάλο Χωριό"), έλαβε επίσης και άλλους μετανάστες από την ύπαιθρο που είχαν εκτοπιστεί. Το φυσικό περιβάλλον των gauchos ήταν τα Pampas, τα οποία έγιναν ιδιωτική ιδιοκτησία των νέων γαιοκτημόνων. Επίσης, οι "Κινέζες", οι οποίες ήταν ιθαγενείς γυναίκες των οποίων οι άνδρες σκοτώθηκαν στη μάχη, υπερασπίζοντας την επικράτειά τους. Όλοι αυτοί οι νεοαφιχθέντες στο Μπουένος Άιρες είχαν λίγους πόρους και ήταν αρκετά φτωχοί. Μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά μόνο τη στέγαση στις φτωχότερες γειτονιές, όπου οι Αφρο-Αργεντίνοι, απόγονοι των αφρικανικών σκλάβων, κατοικούσαν εκεί μετά από την κατάργηση της δουλείας του 1813. Ήταν οι ντόπιοι. Αν κάποιος νεοφερμένος ήθελε να μάθει κάτι για το Μπουένος Άιρες, έπρεπε να παρατηρήσει τους Αφρο-Αργεντινούς, οι οποίοι πριν από αυτή τη μαζική μετανάστευση αποτελούσαν το ένα τρίτο του πληθυσμού.
(Το Λιμάνι του Μπουένος Άϊρες από όπου έρχονταν οι μετανάστες στην Αργεντινή)
Μεταξύ 1820 και 1850, πριν γραφτεί το Σύνταγμα της Αργεντινής και προωθηθεί η μετανάστευση, η Αργεντινή ήταν υπό τη διοίκηση του Juan Manuel de Rosas. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Αφρο-Αργεντινοί απολάμβαναν μια περίοδο μεγαλύτερης συμμετοχής στα κοινά και επίσης ελευθερία στην έκφραση. Ο Rosas ήταν γαιοκτήμονας στην επαρχία του Μπουένος Άιρες με πολύ καλό βιογραφικό σημείωμα. Όταν ήταν μόνο δεκατριών ετών, πολέμησε ηρωικά κατά των Άγγλων εισβολέων. Αργότερα, αποδείχθηκε πολύ αποτελεσματικός διαχειριστής βοοειδών και ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Ο Rosas δημιούργησε, χρηματοδότησε και εκπαίδευσε τη δική του πολιτοφυλακή, η οποία θα ενσωματωθεί στο κράτος ως επίσημο στράτευμα. Σύντομα κέρδισαν τη φήμη ότι ήταν εξαιρετικά πειθαρχημένοι και ο Rosas ήταν σε θέση να δημιουργήσει τάξη στα σύνορα κατά των αυτόχθονων πληθυσμών. Το 1819, ο Rosas χρησιμοποίησε αυτή την πολιτοφυλακή στην υπηρεσία του Διοικητή της επαρχίας προκειμένου να καταστείλει μια εξέγερση εναντίον του. Έτσι ο Rosas έγινε γνωστός ως "El Restaurador de lasLeyes" ("Ο αναστηλωτής του νόμου"). Έγινε ο Διοικητής της επαρχίας του Μπουένος Άιρες και κατά τη διάρκεια του 1835 και του 1852 ήταν ο κύριος ηγέτης της Αργεντίνικης Συνομοσπονδίας. Αυτή η περίοδος της ιστορίας της Αργεντινής αναφέρεται ως "η εποχή των Ρόζα". Ο Rosas έλαβε την απαραίτητη υποστήριξη για τη διοίκησή του από τους φτωχότερους τομείς του πληθυσμού της πόλης του Μπουένος Άιρες (η πλειοψηφία των Αφρο-Αργεντινών) και τους gauchos της υπαίθρου κοντά στην πόλη (πολλοί από τους οποίους ήταν επίσης Aφρο-Αργεντίνοι.) Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο Rosas παρακολουθούσε τις "candombes" (γιορτές) των Αφρο-Αργεντινών ως τιμημένος φιλοξενούμενος. Επίσης, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ξεκίνησαν τα καρναβάλια στο Μπουένος Άιρες. Το καθεστώς του Juan Manuel de Rosas επηρέασε όλες τις πτυχές της ζωής στο Μπουένος Άιρες και τον πολιτισμό. Μετά την πτώση του το 1852, οι ντόπιοι ηθοποιοί που ήταν δημοφιλείς υπό το καθεστώς του απολύθηκαν και τα θέατρα του Δήμου έβαζαν στη θέση τους ξένους καλλιτέχνες που έκαναν περιοδίες. Οι Ισπανικές περιοδίες θεάτρου από την Ανδαλουσία ήταν οι πιο δημοφιλείς εκείνη την εποχή, με το "sinete" να είναι το κύριο είδος που πρόσφεραν. Το είδος αυτό αποτελούταν από μικρότερα κομμάτια, συμπεριλαμβανομένων στοιχείων χιούμορ, τραγουδιών και χορού. Σύντομα, η μουσική και ο χορός του tango μπορούσε να παρατηρηθεί σε αυτά τα πρώιμα στάδια. Επίσης, όταν ο Rosas εξορίστηκε, οι candombes απαγορεύτηκαν σε ανοιχτούς χώρους, οπότε οι Αφρο-Αργεντινοί έπρεπε να τους συνεχίζουν ιδιωτικά μέσα σε κτήρια. Αυτή η αλλαγή του χώρου τους ανάγκασε να χορεύουν πιο κοντά ο ένας στον άλλο, διαμορφώνοντας έτσι τα χορογραφικά στοιχεία του χορού τους που τελικά ταίριαξαν με την αγκαλιά του tango. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η λέξη "tango" αναφέρεται σε κάθε χορό που χορευόταν από τους Αφρο-Αργεντινούς.
(Πορτρέτο του Juan Manuel de Rosas)
Όλα τα απαραίτητα στοιχεία για την εμφάνιση του tango ήταν εκεί: η Μεγάλη πόλη του Μπουένος Άιρες, ο Αφρο-Αργεντινός πολιτισμός, οι criolloς και οι gauchos, οι γηγενείς «Kινέζες», η μαζική μετανάστευση, η συμφιλίωση με την Ισπανική κληρονομιά μετά το τέλος του πόλεμου της Ανεξαρτησίας και η ανοιχτή πόρτα στον υπόλοιπο κόσμο μέω του λιμανιού. Στη σύγχρονη κοινωνία μας, ο χορός θεωρείται ως μια εξειδικευμένη δραστηριότητα, όπως ένα επάγγελμα ή ένα χόμπι. Για τους ανθρώπους του 1800, ο χορός ήταν ένα κομμάτι της καθημερινής ζωής τους. Ένα άτομο εκείνη την εποχή δεν ήταν ιδιαίτερο επειδή χόρευε, αλλά επειδή αν δεν χόρευε ή δεν μπορούσε να χορέψει. Η Αναγέννηση ήταν η αρχή του χορού ως σύγχρονη κοινωνική δραστηριότητα. Πριν από την Αναγέννηση, ο χορός ήταν μια καθαρά τελετουργική δραστηριότητα, με στόχο τη διατήρηση των σχέσεων των ανθρώπων μεταξύ τους. Στη συνέχεια, με την ανάπτυξη της σύγχρονης πόλης και τον τρόπο ζωής της και την επακόλουθη εκκοσμίκευση όλων των πτυχών της ζωής, ο χορός ανέλαβε το ρόλο διευκόλυνσης της κοινωνικής αλληλεπίδρασης.
Μελετώντας την προέλευση διάφορων κοινωνικών χορών δεν παρατηρούμε φυσική επαφή μεταξύ των παρτενέρ. Η αρχή έγινε όταν αναπτύσσοντας το "minuet" κατά τη διάρκεια του 1600, οι χορευτές ακουμπούσαν τα χέρια τους μεταξύ τους και στην συνέχεια με το "βαλς" στη δεκαετία του 1700 όπου οι χορευτές πιάνονταν χέρι με χέρι σε μια ανοιχτή αγκαλιά. Η κατεύθυνση της εξέλιξης του χορού όμως γίνεται προφανής με το tango να κλείνει την απόσταση μεταξύ των χορευτών και να κορυφώνεται με την κλειστή αγκαλιά. Υπάρχουν δύο εξηγήσεις για το πώς προέκυψε η αγκαλιά στο tango. Η πρώτη είναι ότι με την αγκαλιά, οι χορευτές είχαν καλύτερη επικοινωνία μεταξύ τους και διασκέδαζαν περισσότερο. Επίσης η αγκαλιά δεν τους εμπόδιζε να πραγματοποιούν φιγούρες που μπορούσαν να κάνουν και μόνοι τους, αντιθέτως τους βοηθούσε να συντονίζονται καλύτερα στον ρυθμό της μουσικής αλλά και στην κατεύθυνση προς την οποία χόρευαν. Η δεύτερη εξήγηση είναι συναισθηματική. Η αγκαλιά τους έφερνε παρηγοριά καθώς πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους ήταν μόνοι, οικονομικά εξαθλιωμένοι και μακρυά από την οικογένεια τους. Άλλα χαρακτηριστικά του νέου αυτού χορού ήταν ότι ήταν αυτοσχέδιος, ευνοώντας την ικανότητα και την δημιουργικότητα των χορευτών σε αντίθεση με την επανάληψη των χορογραφιών που απαιτούσαν οι άλλοι χοροί. Μία ακόμα καινοτομία ήταν το ότι η γυναίκα περπατούσε προς τα πίσω, η οποία έρχεται σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες προσεγγίσεις των υπόλοιπων κοινωνικών χορών. Αυτά τα στοιχεία έχουν τις ρίζες τους στη γλώσσα του σώματος των criollo, ανδρών και γυναικών, που εκπαιδεύονταν στην τέχνη της μάχης με μαχαίρια. Λόγω της επικινδυνότητας εκείνης της εποχής, θεωρούταν απαραίτητο οι κάτοικοι να γνωρίζουν πώς να πολεμάνε, όπως ακριβώς σήμερα θεωρείται απαραίτητο για εμάς να διαβάζουμε και να γράφουμε. Σε μια ιστορική κατάσταση μετασχηματισμού της κυβέρνησης και των θεσμών, δεν υπήρχε αξιόπιστη προστασία για τους ανθρώπους, τις οικογένειές τους ή για την περιουσία τους.
Πριν οι Βρετανοί, οι οποίοι ανέλαβαν από την κυβέρνηση της Αργεντινής να κατασκευάσουν το σιδηροδρομικό δίκτυο, φέρουν στην Αργεντινή το ποδόσφαιρο οι criollos της Αργεντινής εξασκούνταν στο "visteo." Το Visteo είναι μια παραλλαγή της ξιφασκίας όπου οι criollos χρησιμοποιούσαν ένα ξύλινο ραβδί που ήταν καμένο στο ένα άκρο (ή περασμένο με λίπος είτε στάχτη), με σκοπό να μαρκάρουν το λευκό πουκάμισο του αντιπάλου. Αυτό είναι κάτι που κληρονόμησαν από τους gauchos. Η δημοτικότητα αυτής της πρακτικής προετοίμασε τους Porteños( κάτοικους του Μπουένος Άϊρες) της δεκαετίας του 1800 με τις απαραίτητες δεξιότητες για να δημιουργήσουν το χορό του tango. Τα χαρακτηριστικά στοιχεία του χορού του tango αναφέρονται ως "cortes y quebradas" (κοψίματα και διαλείμματα). Αυτή η τεχνική χορού σύντομα έγινε ο χαρακτηριστικός χορός των φτωχότερων κατοίκων του Μπουένος Άιρες, Μοντεβιδέο, Ροζάριο και των χωριών που βρίσκονται νότια του Μπουένος Άιρες σε μια περιοχή γνωστή ως Barracas al sur, Avellaneda και Sarandí. Αυτές οι γυναίκες και οι άντρες έλαβαν αντίστοιχα τα ονόματα "Chinas" και "compadritos".
Η μαζική μετανάστευση στο Μπουένος Άιρες προοριζόταν για την κατοίκηση των μεταναστών στην υπαίθρο, αλλά η αποτυχία στην εφαρμογή των απαραίτητων πολιτικών, η διαφθορά και ο «πανικός του 1873» (η μεγάλη οικονομική κρίση που προκάλεσε μια παγκόσμια οικονομική ύφεση), συνωμότησαν για να παραμείνει σχεδόν ολόκληρο αυτό το ανθρώπινο κύμα στο "Μεγάλο Χωριό" (Μπουένος Άϊρες). Η πόλη δεν ήταν προετοιμασμένη να λάβει αυτό το ποσό ανθρώπων, και έτσι η στέγαση γρήγορα έγινε ένα από τα πιο επείγοντα προβλήματα για επίλυση. Τα Ανδαλουσιανού στυλ σπίτια της νότιας πλευράς του Μπουένος Άιρες, του San Telmo και της La Boca, σύντομα μετατράπηκαν σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Αυτός ο τύπος κατασκευής, χαρακτηριστικός της εποχής, αποτελούταν από μια σειρά από δωμάτια ευθυγραμμισμένα το ένα μετά το άλλο, με πόρτες που άνοιγαν σε ένα αίθριο ή διάδρομο που τους σύνδεε. Οι ιδιοκτήτες τους απλά έκαναν κάθε δωμάτιο ξεχωριστό διαμέρισμα προς ενοικίαση. Η τεράστια ζήτηση για δωμάτια τα καθιστούσε δαπανηρά και έτσι πολλές φορές περισσότερες από μία οικογένειες νοίκιαζαν ένα δωμάτιο για να το χωρίσουν ξανά στα δύο ώστε να γίνει οικονομικό. Αυτό δημιούργησε μια πολύ γεμάτη και ζωντανή συνοικία, η οποία ονομάστηκε "conventillo". Το 1871, το Μπουένος Άιρες υπέστη επιδημία κίτρινου πυρετού που σκότωσε το 8% του πληθυσμού του, οι περισσότεροι από τους οποίους ζούσαν σε αυτά τα σπίτια. Η κατάσταση ήταν τόσο τρομερή (με περισσότερους από 13.000 ανθρώπους να πεθαίνουν σε 4 μήνες) που ένα νέο νεκροταφείο αναγκάστηκε να ανοίξει στην περιοχή La Chacarita.
Ένα μεγάλο ποσοστό των μεταναστών ήταν άνδρες, επειδή δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν τις οικογένειές τους στις περιπέτειες ενός "νέου κόσμου". Αυτό δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την άνοδο της πορνείας ως μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση. Μετά την επιδημία κίτρινου πυρετού το 1871, οι αρχές του Μπουένος Άιρες ασχολήθηκαν περισσότερο με τη δημόσια υγεία. Μεταξύ πολλών μέτρων δημόσιας υγείας, η πορνεία ρυθμίστηκε. Το αθέλητο αποτέλεσμα ήταν η διαφοροποίηση μεταξύ των ξένων γυναικών και των ντόπιων. Οι ξένες γυναίκες, οι οποίες δεν κατανόησαν τη γλώσσα και τον πολιτισμό, παρασύρθηκαν στο να είναι σεξουαλικά σκλαβωμένες από ένα διεθνές δίκτυο εμπορίας ανθρώπων. Οι ντόπιες πόρνες όπως κάποιες Αφρο-Αργεντίνες και ντόπιες «Κινέζες» (Chinas) , μαζί με μερικές Ισπανίδες και Ιταλίδες, κρυβόντουσαν. Αυτό δημιούργησε στην αγορά δύο διαφορετικά επίπεδα ζήτησης για τις γυναίκες αυτές, καθιστώντας τις "Loras" καλύτερες και πιο ακριβές, ενώ τις "Chinas" λιγότερο ευνοημένες. Οι επιχειρήσεις που ήταν νόμιμες ονομαζόντουσαν "Casas de tolerancia" ("σπίτια ανοχής") και βρισκόντουσαν στο κέντρο της πόλης, στην περιοχή Corrientes Street, San Nicolas, Palermo, San Cristobal and Barracas. Οι υπόλοιπες αποκαλούνταν "cuartos de chinas". Η ζήτηση ήταν πάντα αρκετά μεγάλη που σημαίνει ότι οι πελάτες έπρεπε πάντα να περιμένουν. Οι ιδιοκτήτες των οίκων ανοχής σύντομα συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να προσφέρουν κάτι στους πελάτες αυτούς ενώ περίμεναν, ώστε να τους διασκεδάσουν και να τους κρατήσουν για να μην φύγουν. Άρχισαν λοιπόν να προσλαμβάνουν μουσικούς ως μορφή ψυχαγωγίας. Η πιο δημοφιλής μουσική τότε ήταν η polka, η habanera, η milonga και ένα νέο είδος ρυθμού που ονομαζόταν ... tango. Μερικές φορές οι άνδρες που περίμεναν άρχιζαν να χορεύουν, γεγονός που οδήγησε τους ιδιοκτήτες των οίκων αυτών στην συνειδητοποίηση ότι ίσως ο χορός από μόνος του θα μπορούσε να δημιουργήσει επικερδή επιχείρηση. Οι πρώτες “ακαδημίες” άνοιξαν γύρω στο 1870. Ήταν μέρη όπου άνδρες μπορούσαν να πάνε και να χορέψουν με μια εξαίσια γυναίκα χορεύτρια, βελτιώνοντας τις ικανότητες τους και δοκιμάζοντας μερικές νέες φιγούρες. Όλα αυτά με την κατάλληλη τιμή ανά τραγούδι. Οι χορεύτριες μοιράζονταν το ποσό με τον ιδιοκτήτη της “ακαδημίας” που συνήθως ήταν Αφρο-Αργεντίνος. Οι καλύτερες χορεύτριες είχαν μεγαλύτερη ζήτηση και χόρευαν ασταμάτητα για αρκετές ώρες, τραγούδι μετά το τραγούδι και άντρα μετά από άντρα. Δεν χρειαζόταν να είναι ιδιαίτερα όμορφες ή να διαθέτουν κάποια άλλη ικανότητα εκτός από την χορευτική. Αυτές οι “ακαδημίες” έδρευαν κυρίως στην περιοχή Constitución και San Cristobal και ήταν επίσης πολύ δημοφιλείς στην πόλη του Rosario.
Προσεγγίζοντας μουσικά το tango, το 1857, συναντάμε τον Ισπανό μουσικό Santiago Ramos όπου έγραψε ένα από τα πρώτα τραγούδια με «άρωμα» tango γνωστό ως "Tomá mate, che". Ήταν ένα πρώιμο tango με στίχους για το Rio de la Plata και εμπλουτισμένο με μουσικά Ανδαλουσιανά και Αφρικάνικα στοιχεία. Ήταν μέρος του θεατρικού προγράμματος "Ο Gaucho του Μπουένος Άιρες", το οποίο έκανε πρεμιέρα στο Teatro de la Victoria. Επίσης από εκείνη την εποχή ήρθε το tango "Bartoloteniaunaflauta" ή απλά το "Bartolo", που προέρχεται από μια κλασσική μελωδία της Ανδαλουσίας του 15ου αιώνα. Άξια αναφοράς είναι επίσης τα tango από το Μοντεβιδέο: "candombetangueado" και "El chicoba". Το πρώτο Ανδαλουσιανό tango που έφτασε σε μεγάλη μαζική δημοτικότητα δημιουργήθηκε στην Αργεντινή το 1874. Ο τίτλος του ήταν «El queco» (λογοπαίγνιο για οίκο ανοχής), από τον Ανδαλουσιανό πιανίστα Heloise de Silva, ο οποίος κάνει ανοικτή αναφορά στα “Cuartos de chinas" που αναφέραμε παραπάνω. Επίσης, ένα candombe που θεωρείται tango με τίτλο "El merenguengué" έγινε πολύ επιτυχημένο στα καρναβάλια που διοργάνωσε ο Αφρο-Αργεντίνικος πληθυσμός στο Μπουένος Άιρες το Φεβρουάριο του 1876. Το 1877, το εστιατόριο Lo de Hansen στο Παλέρμο ήταν το πρώτο από μια σειρά εστιατορίων, καμπαρέ και παμπ όπου η νεολαία της υψηλής κοινωνίας θα χόρευε σε αυτό tango.
Το 1880 είναι μια σημαδιακή χρονιά για το tango. Είναι η χρονιά η οποία θεωρείται από πολλούς ιστορικούς του tango ότι σηματοδοτεί την έναρξη της “Παλαιάς Φρουράς”. Την δεκαετία αυτή η milonga και το tango αναμιγνύονται μεταξύ τους και ταυτόχρονα ξεκινάνε να κυριαρχούν έναντι της Αφρικάνικης Habanera, που ήταν ιδιαίτερα διάσημη. Την περίοδο εκείνη τα tango ξεκινάνε να πολλαπλασιάζονται με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα “Señoracasera”, “Andate a la Recoleta”, “Tango # 1”, “Dame la lata” και “Quépolvo con tantoviento”. Το 1884, ο Αφρό-Αργεντινός Casimiro Alcorta συνέθεσε το παλαιότερο διάσημο tango "Concha sucia", με ανοιχτά πορνογραφικά στίχους που ανέφεραν την ζωή στους οίκους ανοχής. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ο Francisco Canaro άλλαξε τους στίχους και τον τίτλο σε "Cara sucia" ("Βρώμικο Πρόσωπο"), καθιστώντας το, το εναρκτήριο tango όταν έβγαινε στην σκηνή. Ο Casimiro συνέθεσε επίσης το tango "La yapa", το οποίο αργότερα καταγράφηκε ως "Entradaprohibida" και στη συνέχεια υπογράφηκε από τους αδελφούς Teisseire ως συνθέτες. Την εποχή εκείνη, το πιο συνηθισμένο σύνολο μουσικών οργάνων για να παίξει κάποιος tango ήταν η κιθάρα, το βιολί και το φλάουτο. Στα επόμενα χρόνια η κιθάρα και το φλάουτο εξαφανίστηκαν και την θέση τους πήραν το πιάνο και το bandoneon. Από την διαμόρφωση αυτή προήρθε και η “OrquestaTípica".
Στα χρόνια αυτά το "organito", ένα φορητό μουσικό όργανο, είχε σημαντικό ρόλο στην αρχική διάδοση του tango. Το "organito", όπως και το όργανο bandoneón, είναι ένα πνευστό όργανο. Είναι σημαντικό να διαφοροποιήσουμε το "organito" από το "organillo", το οποίο είναι πιο συνηθισμένο στην Ισπανία και παράγει τον ήχο του από χορδές. Ο ήχος του "organito" προετοίμασε τα αυτιά των Αργεντίνων για μια φυσική μετάβαση του bandoneοn στο tango, όταν έφτασε τελικά το 1880. Είναι γύρω από αυτά τα "organitos", όπου οι άντρες χόρευαν tango στο δρόμο, εξασκώντας "cortes y quebradas".
(Εικόνα από έναν άντρα που παίζει μουσική με το "organito")
Πηγή: (https://www.linkedin.com/pulse/history-tango-origins-marcelo-solis?trk=portfolio_article-card_title )